Έτσι είναι οι φιλίες...

Είναι δύσκολη η φιλία...θέλει κόπο να την αποκτήσεις. Αν ρωτάτε εμένα ...καλύτερα να σκοτώσετε...παρά να προδώσετε μια φιλία...Έχεις ανθρώπους δίπλα να σ εμπιστεύονται να τους εμπιστεύσαι.... η αγάπη που νιώθεις για τους φίλους σου δεν μπορεί να συγκριθεί με τον πιο μεγάλο έρωτα που υπάρχει στον πλανήτη... Είχα κ εγώ μια φιλία κάποτε...τους τρεις σημαντικότερους ανθρώπους που έβαλα ποτέ στην ζωή μου...και τους πρόδωσα....δεν υπάρχει ο πόνος ..κανείς ερωτευμένος δεν μπορεί να νιώσει τέτοιον πόνο...Δεν θα ξεχάσω ποτέ....δεν θέλω να ξεχάσω τα γέλια μας τις φωνές μας ....κανείς απο μας τους 4 δεν είχε νιώσει πιο ευτυχισμένος κ πιο ολοκληρωμένος ποτέ σε παρέα....ο καθένας απο τους 4 ήταν για τον άλλον <το έτερόν του ήμισυ>....και το είχα πιστέψει...είχα δωσει τα πάντα σ αυτή τη φιλία....γιατί ακόμα κ τώρα πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου....ήταν πιο αληθινοι απο ολους οσους θα γνωρίσω ποτέ στη ζωή μου....Ήταν δύσκολος χειμώνας....τα λεφτά λίγα...η υγεία λίγη...η στενοχώρια πολύ....ποιός δεν στενοχωριέται όταν θέλει ν βγει να διασκεδάσει κ οι συνθήκες δεν τον αφήνουν? όταν έχει γονείς πίσω που του λένε βγες σήμερα...αλλά αύριο θα φάμε μόνο ψωμί...χαχα το πέρασα κ αυτο το στάδιο...να λαχταράς τόσο να βγεις και να μην μπορείς...δεν κατηγορώ τους γονείς μου...ποτέ δεν θα μ λεγαν όχι και ας ήξεραν πως είχαμε μεγάλη ανάγκη....απλά εγώ δεν μπορούσα να τους κοιτάω και να ξέρω οτι αυτοί δίνουν τα πάντα κ γω είμαι η απληστη που ολο χαλάω κ χαλάω.....κ όμως αυτό ήταν προδωσία....γιατί ποτέ δεν κάθησα ν εξηγησω σε κανεναν τις συνθήκες στις οποίες ζούσα αυτό το χειμώνα...προτιμούσα ν πω δεν μπορώ ν βγω παρά να κάτσω να κλαφτώ...πίστευα οτι δεν θα τους έχανα έτσι...ξαφνικά άρχισε η απόσταση....και η πάλη...σήκω πήγαινε στο νοσοκομείο για το πρόσωπο π αγαπάς πιο πολύ απ όλους...κ μετα βγες...βγες με τα 3 ευρώ που έχεις στην τσέπη και ξέροντας οτι ενα ολοκληρο καλοκαιρι θα δουλεύεις γιατι δεν έχεις άλλη επιλογη....έχασα τις ισορροπίες μου δεν ήξερα τι να πρωτοπαλέψω...πίστευα πως αν αφηνα την φιλία λιγο στην άκρη...τα ατομα που αγαπουσα θα με καταλάβαιναν...μέγα σφάλμα....ποτέ μην αφήνεις για οποιονδήποτε λογο τη φιλία στην άκρη....ακομα κ για τοσο μεγάλους λογους....Δεν λέω έχω ωραία ζωή πλέον....άρχισαν όλα να μπαίνουν σε μια σειρά....αλλά δεν εχει αυτα τα 3 άτομα....εγω ηθελα ν ειμαι καλα για να εχω αυτα τα 3 ατομα ικανοποιημενα....όχι να ειμαι απλα καλα. Πόσα βράδια του καλοκαιριού σηκωνόμουν με κλάματα..με εφιάλτες...ημουν πλεον μονη....ολα οσα πιστεψα ειχαν χαθει...ξυπνησα στα γενέθλια μου 5 τ πρωί κ έκλαιγα στο κρεβάτι γιατι πονουσα....γιατι τιποτα δεν ήταν ιδιο...όλοι ηρθαν ν μ πουν χρονια πολλά...κ γω κλεισμένη σ ενα δωμάτιο...αν δεν ήταν κ οι γονεις μου καπου εκει ορκιζομαι οτι δεν θα σηκωνομουν να βγω ουτε για 5 λεπτα....αλλα δεν πρεπει να τους στενοχωρω κ αυτους.....ποσους να απογοητευσω πια....!το βράδυ όλα στην εντέλεια...300 ατομα ήρθαν στο ξενοδοχειο να με τιμήσουν για την γιορτη μου...κ γω οταν ηταν ν σβησω την τουρτα εφυγα...τους απογοητευσα κ αυτους...Όλα θα μπουν σε μια σειρά...λεω κ λεω στον εαυτο μου κάθε πρωι....όλα κάποτε θα γίνουν....μακάρι απλα ν ειχα την ευκαιρια ν ζητησω μια συγνώμη....κ τιποτα παραπανω δν θα απαιτουσα....οπως είπα...είναι δύσκολη η φιλία...δεν νικάει πάντα.......

Τα λόγια κομμάτια, καπνός οι στιγμές..


Τα λόγια να μείνουνε λόγια, άλλα λόγια δεν θες..

http://www.youtube.com/watch?v=ZP0uGz0iapY

Γιατί τόσο μίσος?

Να περπατάς στο δρόμο πρωί βράδυ...και να σε κοιτούν με καχυποψία...Να ζητάς ένα συγνώμη (κάτι που θεωρώ ιερή λέξη) και να συνεχίζουν να σε βρίζουν....Να προσπαθείς να πεις την γνώμη σου και να σε εμποδίζουν...Να μπαίνεις στο μετρό και όλοι να φοράνε μαύρα γυαλιά....Να κάνεις μια καλή πράξη..και να θεωρείται δεδομένη.....Να εμπιστεύεσαι...και να σε πουλάνε....Να αγαπάς...και να σε προδίδουν....Να λες καλημέρα και να σε κοιτούν σαν να έχεις κάνει φόνο.....Στα μάτια των ανθρώπων μόνο φόβος....δισταγμός...και υποκρισία....Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι....πώς γίναμε έτσι?
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή στα μάτια όλων έβλεπα αγάπη...όλοι μου φαίνονταν τόσο καλοί...Έβγαινα έξω και δεν φοβόμουν το σκοτάδι.....το φεγγάρι ήταν φίλος μου..! Οι άνθρωποι στο δρόμο ήταν πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν σε κάθε κακή μου στιγμή που σκόνταφτα ή έπεφτα με το αστεράτο ποδήλατό μου! Όλοι ήταν αγνοί........όλοι έβγαιναν στα μπαλκόνια κάθε μέρα όταν χάραζε...και μου έλεγαν ένα καλημέρα το οποίο το εννοούσαν....και ήταν το πιο σημαντικό εφόδιο για την υπόλοιπη μέρα...Όταν έκανα καλές πράξεις...το ευχαριστώ που μου έλεγαν ήταν ιερό....επιβράβευε τις πράξεις μου...ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό γιατί μου έδειχνε ποιά είμαι...! Είχα εμπιστοσύνη σε όλους....τους αγαπούσα όλους.....(ακόμα και τα ηλίθια που με πείραζαν δεν μπορούσα να τα μισήσω...σε μια ώρα μου χε φύγει ο θυμός!)
Τίποτα απο αυτά δεν υπάρχει πια......μεγάλωσα.....φοβάμαι.....με φοβούνται.....! Καιρό τώρα έσπαγα το κεφάλι μου ψάχνοντας να βρω αιτίες που όλα άλλαξαν....που η αγάπη χάθηκε απ'τα μάτια....που την αντικατέστησε ο φόβος....το βρήκα......Αυτό που τα έχει αλλάξει όλα είναι ο διάολος.......ο αληθινός διάολος....αυτός που μπορεί να καταστρέψει τους πάντες...που κάνει τους ανθρώπους άβουλα κυριευμένα όντα.....Όλοι σέρνονται για χάρη του....Όχι όχι...δεν μιλάω για θρησκείες....μιλάω για κάτι που είναι ο αληθινός διάολος....ΤΟ ΧΡΗΜΑ...! το χρήμα είναι τόσο επικίνδυνο που το φοβάται μέχρι κ ο ίδιος ο διάολος. Αυτό έχει κλέψει τα χαμόγελα από τα πρόσωπα όλων.....αυτό έχει κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται τόσο....!Θυμάστε το παιχνίδι που παίζαμε μικρά " αγαλματάκια ακούνητα αγέλαστα αμίλητα" ? το χρήμα παίζει αυτό το παιχνίδι με όλους μας....μας έχει υποτάξει...μας έχει κάνει 'αγάλματα' να μην μπορούμε να κουνηθούμε...να μην μπορούμε να του φέρουμε αντίρηση...Τώρα μάλλον ο διάολος της θρησκείας φαντάζει αρνάκι σε όλους τους θρησκόληπτους ε? Η αλήθεια είναι πως εμείς το φέραμε στον κόσμο.....γίναμε δούλοι του από μόνοι μας....Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να δαμάσουμε αυτό τον διάολο?μπορούμε?
Φυσικά και μπορούμε....δικός μας είναι ο κόσμος....Να το αποβάλλουμε τελείως σίγουρα δεν γίνεται....αλλά μπορούμε να το υποβαθμίσουμε....να αρχίσουμε να αγαπάμε ξανά....Να βγάλουμε τα μαύρα γυαλιά απ'τα ματια αλλά κυρίως αυτά της ψυχής μας...να δούμε καθαρά αυτά που αξίζουν στην ζωή...δεν είναι τα ρούχα, τα αμάξια, τα λούσα....! Το μέσα μας έχει αξία...το πολύ μέσα μας....!Είναι καιρός να αποβάλλουμε όλον αυτόν τον φόβο....πόσο απρόσωπες πρέπει να γίνουν δηλαδή ακόμα οι ανθρώπινες σχέσεις? Τί είσαι εσύ χωρίς τον διπλανό σου? Δεν είσαι τίποτα όταν κανείς δεν εκτιμά την ψυχή σου.....Όταν είσαι φτιαγμένος έξω....και μέσα σου είσαι κενός απο συναισθήματα..!Πρέπει να ενωθούμε.....με κοινή δύναμη την αγάπη και την αλληλοκατανόηση....!Μόνοι δεν θα καταφέρουμε τίποτα.....Εγώ θα συνεχίζω να λέω καλημέρα κάθε πρωί...θα συνεχίζω να κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια....θα μάθω απ'την αρχή να εμπιστεύομαι....και ελπίζω κάποια στιγμή όλα να γίνουν όπως παλιά....! Μεχρι τότε...peace love and rock *

Μικρές μοναδικές στιγμές

Κάτι τέτοιες ώρες αναπολώ...αναπολώ τις υπέροχες στιγμές που έχω περάσει στην ζωή μου...Είναι απίστευτο όταν κάθεσαι μόνος σου να φέρνεις στο μυαλό σου όλα αυτά που έχεις περάσει....και να συνειδητοποιείς ότι τελικά...μόνο κάποιες μικρές στιγμές έκαναν ξεχωριστή και μοναδική την ύπαρξή σου....Οι στιγμές που έχουν καρφωθεί αυτή την στιγμή στο μυαλό μου....ανήκουν στο καλοκαίρι του 2011......με ένα πράγμα όμως έχω θυμώσει...βασικά ναι άνετα βρίζω τον εαυτό μου....οκ δεν το κάνω γιατί είμαι εγωίστρια....με το ότι άφησα αυτές τις στιγμές να περάσουν έτσι......τις λίγες σταγόνες ευτυχίας τις ήπια μονορούφι....μπεκρής μέχρι και σε κάτι τέτοιο....τώρα καταλαβαίνω πόσο λάθος ήταν αυτό.....που άφησα τις πιο υπέροχες καταστάσεις της ζωής μου να περάσουν έτσι απλά........που άφησα τα πρόσωπα που αγαπώ και τις στιγμές που πέρασα μαζί τους...να χαθούν σε μια χειμερινή νύχτα...........δεν ήμουν εκεί....δεν έζησα τα όμορφα που έπρεπε και ήθελα να ζήσω.....ίσως να μην είχα συνειδητοποιήσει ότι κάποια στιγμή όλα χάνονται.....ψέματα λέω φυσικά....αυτά που χάνονται είναι αυτά που εμείς θέλουμε να εξαφανίσουμε....αχνες στιγμές ...ρηχά συναισθήματα....τα δυνατά πράγματα και οι δυνατές καταστάσεις δεν χάνονται ποτέ....ΠΟΤΕ...! Αν είχα μια ευχή...μια ευκαιρία...θα γυρνούσα...να ξαναπολαύσω αυτές τις στιγμές....να τις ξαναζήσω....να περάσω μέσα από αυτές...αλλά να μην τις προσπεράσω...να μείνω εκεί...για πάντα...σε μια αγκαλιά...σε ένα αστείο...σε ένα χαμόγελο...σε όλα τα όμορφα....Αλλά ας μην κοροιδευόμαστε....αυτές οι στιγμές...είναι από διαμάντι....πάλι ψέμα...για μένα τα διαμάντια δεν έχουν αξία μπροστά σε αυτές τις αναμνήσεις..!!! Εύχομαι μόνο...να τις ξαναζήσω....γιατί αυτή τη φορά ξέρω ότι αυτές οι μικρές μοναδικές στιγμές......είναι η ευτυχία της ζωής μου.......!και ότι το μόνο που θέλω είναι να μείνω μέσα τους για πάντα.......αυτά από μένα....να ζείτε.....όχι απλά να υπάρχετε.....καλή σας νύχτα :)

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ...ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ....

Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις....άλλοι έρχονται στην ζωή μας....άλλοι φεύγουν απο αυτήν...μα υπάρχουν και αυτοί...που και στην άλλη άκρη της γης να πάνε....θα ναι πάντα εδώ....Γιαυτους θέλω να μιλήσω....!Αυτό το καλοκαίρι γνώρισα τρία άτομα....τα οποία μου άλλαξαν την ζωή...την έκαναν πιο αισιόδοξη...πιο ζωηρή...πιο γεμάτη...αληθινή ζωή.....!Μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου...γιατί πολύ απλά αυτόν αγαπούσαν...τις 2...3...4 ώρες που περνούσα μαζί τους...ήμουν αληθινή...! Και στις μέρες μας...δν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό...απ το να αγαπάει έστω και ένας αυτό που είσαι....!!!!Δυστυχώς όμως...τα ωραία τελειώνουν....στην δική μου περίπτωστη βέβαια..κάνουν απλα μια μεγάλη παύση....γτ δν σκοπεύω ποτέ να χάσω αυτά τα άτομα....Λίγο οι σπουδές...λίγο τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή...για ένα καλύτερο αύριο...αναγκάζουν τους ανθρώπους να φεύγουν απο αυτά τα καθημερινά πράγματα που αγαπάνε.....μια βόλτα μεχρι το ΄ναό' (jam για όσους δν καταλαβαίνουν) μια μπύρα ..ένα γέλιο....ακόμα και έναν μορφασμό του Άρη...(ένας από τα 3 άτομα) χαχα..! Όλα αυτά είναι κατανοητά....τα ανθρώπινα όνειρα δν μπαίνουν σε πλαίσια....περνάνε τα σύνορα για να πραγματοποιηθούν....θυσιάζουν αυτά τα καθημερινά πραγματάκια....Τα δύο απο τα τρία άτομα....έπρεπε να φύγουν...ο ένας μεχρι την Πάτρα...ε και ο άλλος λίγο πιο πέρα....μέχρι την Αμερική......το θέμα ..είναι ότι λείπουν και οι δύο....είτε ο ένας είναι πιο κοντα και ο αλλος λιγο πιο μακριά...λείπουν..! Αλλά...δν υπάρχει τίποτα πιο αξιοθαύμαστο...απτο να προσπαθούν οι άνθρωποι να φτιάξουν ένα καλυτερο αύριο γιαυτούς!!!Να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους...γτ το αξίζουν.....'σας θαυμάζω παιδια....και ας με αφήσατε μόνη με τον Άρη....:p' .Αυτά τα άτομα...τί και αν φύγαν....για μένα είναι εδώ....βρίσκομαι ήδη στο καλοκαίρι....και ας είναι ακομη Δεκέμβριος...πιστεύω το ίδιο κ αυτοί.....Το ταβλάκι, η σαγιονάρα, η μπύρα, οι αγκαλιές ....όλα είναι εδω..............Γιαυτο να θυμάστε....Αυτοί που πραγματικά αγαπάτε...είναι στην καρδιά σας...δν φευγουν ποτέ............αύριο θα ξημερώσει...και θα είστε δίπλα μ.....θα είμαι δίπλα σας....θα είναι καλοκαίρι....:) ...Δεν θα σας χάσω ποτέ....γιαυτό αυτο το άρθρο είναι αφιερωμένο σε σας...σας ευχαριστώ που υπάρχετε........Πάνος...Διονύσης....Άρης...Σόνια................................................................... Μ λείπετε...και σας λατρευω.....σίγουρα και εσείς έχετε αγαπημένους ανθρώπους μακρια....μην τους ξεχνάτε ποτε...και να στε σίγουροι...ούτε αυτοί σας ξεχνανε.....:))))

Stand By Me

http://www.youtube.com/watch?v=Us-TVg40ExM

And yeah, after κατι μηνες, επιστρεφω με video...ειναι απιστευτη η δυναμη που μπορει να σου δωσει η μουσικη, η ελπιδα που μπορεις να αντλησεις, η εμπνευση που σου μεταδιδει. Και ειδικοτερα οταν εκφραζεται απο πολιτισμους ολου του κοσμου, αντιλαμβανεσαι το μεγαλειο της. Ειδα αυτο το video λοιπον, και εκτος απο την επιθυμια για ταξιδι στην αμερικη, καταλαβα οτι οσο υπαρχουν ανθρωποι, κανεις δεν ειναι μονος του. Οπου και να πας, σε οποια χωρα, θα συναντησεις ανθρωπους ιδιους με σενα, που απολαμβανουν με τον ιδιο τροπο την μουσικη και ας μην εχουν τα ακριβοτερα μουσικα οργανα. Η διαθεση και η ενεργεια που μεταδιδουν σε αυτο το video ειναι απιστευτη, αποδεικνυει οτι οι ανθρωποι μπορουν να συνεργαστουν, να καταρριψουν τα συνορα των κρατων και να εξυψωσουν τον ανθρωπο ως υπαρξη.

Περα απο τα υλικα αγαθα που διαθετουμε, αυτο που μας προσδιοριζει ως ανθρωπους ειναι το πνευμα μας, οι αντιληψεις μας, και πιστευω πως αυτα δεν μπορουν να μας χωρισουν. Αντιθετα συμβαλλουν στην ποικιλια που βλεπουμε και στο video. Ας βαλουμε λοιπον ολοι τα δυνατα μας, την καλη μας διαθεση για να φτιαξουμε εναν καλυτερο κοσμο. Ο κοσμος δεν μπορει να αλλαξει μονος του, εμεις πρεπει να αλλαξουμε... :)

Keep walking...

Η ζωή μας είναι ένας δρόμος, ένας μακρύς δρόμος....Ξεκινάμε με αυτοσκοπό να φτάσουμε κάπου, σε ένα ιδεατό μέρος που θα μας ευχαριστεί, γεμάτο από όνειρα και εμπειρίες που θέλουμε να ζήσουμε. Σε αυτή την πορεία μας, λοιπόν, συναντάμε ανθρώπους...Άλλοι είναι συγγενείς μας, άλλοι φίλοι μας, άλλοι απλοί γνωστοί και άλλοι απλώς ξένοι. Από τους ανθρώπους που συναντάμε, μερικούς τους επιλέγουμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας μαζί τους και άλλους τους αποχαιρετάμε, είτε γιατί μας πλήγωσαν, είτε γιατί έφυγαν, είτε είτε.......Τους επιλέγουμε καθώς γνωρίζουμε πως στην πορεία μας θα συναντήσουμε εμπόδια, δυσκολίες όπου μόνο εκείνοι είναι ικανοί να μας βοηθήσουν να τα αντιμετωπίσουμε και να τα ξεπεράσουμε. Εκείνοι θα μας οδηγήσουν στο σωστό μονοπάτι, όταν εμείς θα αδυνατούμε να διακρίνουμε το σωστό και το λάθος. Και αυτό γιατί θέλουν το καλό για εμάς, όπως και εμείς γι'αυτούς.

Δεν ξερουμε τι θα συμβει στην αλλη πλευρα του λοφου, τι θα μας τυχει στην ανηφορα. Το ταξιδι και οι ανθρωποι ειναι απροβλεπτοι. Και αυτη ειναι η γοητεια τους. Αυτο μας κανει να θελουμε να εξερευνησουμε περισσοτερο, να συνεχισουμε για κατι καλυτερο, να αναζητησουμε το επιθυμητο, το ιδανικο. Ισως το ταξιδι μας να ειναι μια διαρκης αναζητηση, οπου το αντικειμενο της συνεχως μεταβαλλεται αναλογα με τις εκαστοτε επιθυμιες και αναγκες μας.

Δεν ξερω αν ο δρομος αυτος εχει τελος, αν τελικα ειμαστε αξιοι να φτασουμε καπου, εκει που ονειρευομαστε. Ετσι κι αλλιως επιλογη να σταματησουμε δεν εχουμε. Αυτο που ομως σιγουρα ξερω ειναι οτι θα απολαυσουμε την διαδρομη με τους ανθρωπους που εχουμε κοντα μας. Και αν ερθουν και αλλοι, καλως να ερθουν :)