Τα λόγια κομμάτια, καπνός οι στιγμές..


Τα λόγια να μείνουνε λόγια, άλλα λόγια δεν θες..

http://www.youtube.com/watch?v=ZP0uGz0iapY

Γιατί τόσο μίσος?

Να περπατάς στο δρόμο πρωί βράδυ...και να σε κοιτούν με καχυποψία...Να ζητάς ένα συγνώμη (κάτι που θεωρώ ιερή λέξη) και να συνεχίζουν να σε βρίζουν....Να προσπαθείς να πεις την γνώμη σου και να σε εμποδίζουν...Να μπαίνεις στο μετρό και όλοι να φοράνε μαύρα γυαλιά....Να κάνεις μια καλή πράξη..και να θεωρείται δεδομένη.....Να εμπιστεύεσαι...και να σε πουλάνε....Να αγαπάς...και να σε προδίδουν....Να λες καλημέρα και να σε κοιτούν σαν να έχεις κάνει φόνο.....Στα μάτια των ανθρώπων μόνο φόβος....δισταγμός...και υποκρισία....Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι....πώς γίναμε έτσι?
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή στα μάτια όλων έβλεπα αγάπη...όλοι μου φαίνονταν τόσο καλοί...Έβγαινα έξω και δεν φοβόμουν το σκοτάδι.....το φεγγάρι ήταν φίλος μου..! Οι άνθρωποι στο δρόμο ήταν πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν σε κάθε κακή μου στιγμή που σκόνταφτα ή έπεφτα με το αστεράτο ποδήλατό μου! Όλοι ήταν αγνοί........όλοι έβγαιναν στα μπαλκόνια κάθε μέρα όταν χάραζε...και μου έλεγαν ένα καλημέρα το οποίο το εννοούσαν....και ήταν το πιο σημαντικό εφόδιο για την υπόλοιπη μέρα...Όταν έκανα καλές πράξεις...το ευχαριστώ που μου έλεγαν ήταν ιερό....επιβράβευε τις πράξεις μου...ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό γιατί μου έδειχνε ποιά είμαι...! Είχα εμπιστοσύνη σε όλους....τους αγαπούσα όλους.....(ακόμα και τα ηλίθια που με πείραζαν δεν μπορούσα να τα μισήσω...σε μια ώρα μου χε φύγει ο θυμός!)
Τίποτα απο αυτά δεν υπάρχει πια......μεγάλωσα.....φοβάμαι.....με φοβούνται.....! Καιρό τώρα έσπαγα το κεφάλι μου ψάχνοντας να βρω αιτίες που όλα άλλαξαν....που η αγάπη χάθηκε απ'τα μάτια....που την αντικατέστησε ο φόβος....το βρήκα......Αυτό που τα έχει αλλάξει όλα είναι ο διάολος.......ο αληθινός διάολος....αυτός που μπορεί να καταστρέψει τους πάντες...που κάνει τους ανθρώπους άβουλα κυριευμένα όντα.....Όλοι σέρνονται για χάρη του....Όχι όχι...δεν μιλάω για θρησκείες....μιλάω για κάτι που είναι ο αληθινός διάολος....ΤΟ ΧΡΗΜΑ...! το χρήμα είναι τόσο επικίνδυνο που το φοβάται μέχρι κ ο ίδιος ο διάολος. Αυτό έχει κλέψει τα χαμόγελα από τα πρόσωπα όλων.....αυτό έχει κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται τόσο....!Θυμάστε το παιχνίδι που παίζαμε μικρά " αγαλματάκια ακούνητα αγέλαστα αμίλητα" ? το χρήμα παίζει αυτό το παιχνίδι με όλους μας....μας έχει υποτάξει...μας έχει κάνει 'αγάλματα' να μην μπορούμε να κουνηθούμε...να μην μπορούμε να του φέρουμε αντίρηση...Τώρα μάλλον ο διάολος της θρησκείας φαντάζει αρνάκι σε όλους τους θρησκόληπτους ε? Η αλήθεια είναι πως εμείς το φέραμε στον κόσμο.....γίναμε δούλοι του από μόνοι μας....Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να δαμάσουμε αυτό τον διάολο?μπορούμε?
Φυσικά και μπορούμε....δικός μας είναι ο κόσμος....Να το αποβάλλουμε τελείως σίγουρα δεν γίνεται....αλλά μπορούμε να το υποβαθμίσουμε....να αρχίσουμε να αγαπάμε ξανά....Να βγάλουμε τα μαύρα γυαλιά απ'τα ματια αλλά κυρίως αυτά της ψυχής μας...να δούμε καθαρά αυτά που αξίζουν στην ζωή...δεν είναι τα ρούχα, τα αμάξια, τα λούσα....! Το μέσα μας έχει αξία...το πολύ μέσα μας....!Είναι καιρός να αποβάλλουμε όλον αυτόν τον φόβο....πόσο απρόσωπες πρέπει να γίνουν δηλαδή ακόμα οι ανθρώπινες σχέσεις? Τί είσαι εσύ χωρίς τον διπλανό σου? Δεν είσαι τίποτα όταν κανείς δεν εκτιμά την ψυχή σου.....Όταν είσαι φτιαγμένος έξω....και μέσα σου είσαι κενός απο συναισθήματα..!Πρέπει να ενωθούμε.....με κοινή δύναμη την αγάπη και την αλληλοκατανόηση....!Μόνοι δεν θα καταφέρουμε τίποτα.....Εγώ θα συνεχίζω να λέω καλημέρα κάθε πρωί...θα συνεχίζω να κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια....θα μάθω απ'την αρχή να εμπιστεύομαι....και ελπίζω κάποια στιγμή όλα να γίνουν όπως παλιά....! Μεχρι τότε...peace love and rock *

Μικρές μοναδικές στιγμές

Κάτι τέτοιες ώρες αναπολώ...αναπολώ τις υπέροχες στιγμές που έχω περάσει στην ζωή μου...Είναι απίστευτο όταν κάθεσαι μόνος σου να φέρνεις στο μυαλό σου όλα αυτά που έχεις περάσει....και να συνειδητοποιείς ότι τελικά...μόνο κάποιες μικρές στιγμές έκαναν ξεχωριστή και μοναδική την ύπαρξή σου....Οι στιγμές που έχουν καρφωθεί αυτή την στιγμή στο μυαλό μου....ανήκουν στο καλοκαίρι του 2011......με ένα πράγμα όμως έχω θυμώσει...βασικά ναι άνετα βρίζω τον εαυτό μου....οκ δεν το κάνω γιατί είμαι εγωίστρια....με το ότι άφησα αυτές τις στιγμές να περάσουν έτσι......τις λίγες σταγόνες ευτυχίας τις ήπια μονορούφι....μπεκρής μέχρι και σε κάτι τέτοιο....τώρα καταλαβαίνω πόσο λάθος ήταν αυτό.....που άφησα τις πιο υπέροχες καταστάσεις της ζωής μου να περάσουν έτσι απλά........που άφησα τα πρόσωπα που αγαπώ και τις στιγμές που πέρασα μαζί τους...να χαθούν σε μια χειμερινή νύχτα...........δεν ήμουν εκεί....δεν έζησα τα όμορφα που έπρεπε και ήθελα να ζήσω.....ίσως να μην είχα συνειδητοποιήσει ότι κάποια στιγμή όλα χάνονται.....ψέματα λέω φυσικά....αυτά που χάνονται είναι αυτά που εμείς θέλουμε να εξαφανίσουμε....αχνες στιγμές ...ρηχά συναισθήματα....τα δυνατά πράγματα και οι δυνατές καταστάσεις δεν χάνονται ποτέ....ΠΟΤΕ...! Αν είχα μια ευχή...μια ευκαιρία...θα γυρνούσα...να ξαναπολαύσω αυτές τις στιγμές....να τις ξαναζήσω....να περάσω μέσα από αυτές...αλλά να μην τις προσπεράσω...να μείνω εκεί...για πάντα...σε μια αγκαλιά...σε ένα αστείο...σε ένα χαμόγελο...σε όλα τα όμορφα....Αλλά ας μην κοροιδευόμαστε....αυτές οι στιγμές...είναι από διαμάντι....πάλι ψέμα...για μένα τα διαμάντια δεν έχουν αξία μπροστά σε αυτές τις αναμνήσεις..!!! Εύχομαι μόνο...να τις ξαναζήσω....γιατί αυτή τη φορά ξέρω ότι αυτές οι μικρές μοναδικές στιγμές......είναι η ευτυχία της ζωής μου.......!και ότι το μόνο που θέλω είναι να μείνω μέσα τους για πάντα.......αυτά από μένα....να ζείτε.....όχι απλά να υπάρχετε.....καλή σας νύχτα :)